شبهای انتظار،شبهای بیداری روح است از خواب سنگین فراموشی تا از پیله خودمان بیرون بیاییم و رها ی رها تا تحقق وعده خدا مراقب دلمان باشیم.

وقتی از گوشه این چشمهای مضطرب

چکه چکه التهاب می ریزد

بی که کسی بشنود حس زیبایی می گوید :

همین حوالی کسی هست

کسی که حجت خداست بر روی زمین

با ضرب آهنگ لحظه های پیش از افطار

نام تو روی لبهای خشکیدمان جاری می شود

و باز سئوال همیشگی

این حکایت دلتنگی ما و تو کی تمام می شود؟